Soms heb je van die periodes waarin alles van een leien dakje gaat. Niet alles lukt, maar op de een of andere manier ga je er creatief mee om en is het eind goed al goed. Soms kom je er zelfs beter uit of hou je er nieuwe ideeën aan over. Maar zoals aan alles komt ook aan al het goede een einde. En dat is maar goed ook. Net als de natuur heb je momenten nodig om te herstellen, om daarna weer te groeien en te bloeien.
Zo kwam mijn stappenteller gisteren tot 4.999, niet eens de helft van de tienduizend die ik me voorgenomen heb. De ochtend ging prima, maar in de middag stond ik in de keuken, toetjes, koekjes en snacks te bakken voor een verjaardagspokeravondje bij vrienden. Super gezellig en wederom heb ik daar bewezen dat ik gelukkiger ben in de liefde door als eerste mijn fiches kwijt te zijn. Om kwart voor twaalf stapten we in de auto naar huis. Met nog een kwartier te gaan zaten die laatste vijfduizend stappen er niet meer in.
En toen kwam zondag. Het is nu avond en de teller staat niet eens op 750. Na flink uitslapen en algehele malaise heb ik vandaag ook opgegeven. Zo’n dag is het nu eenmaal. Vroeger kon ik me daar flink kwaad om maken, maar tegenwoordig laat ik het gewoon gaan, dan is het ook sneller weer over. Ook ik heb tijd nodig om te herstellen.
Morgen ga ik voor het eerst in twee jaar weer naar kantoor. Dat vind ik spannend. Twee uur in het OV heen en twee weer terug. Ben ik er klaar voor? De drukte buiten en alle levendigheid van de kantoortuin? Vandaag wil ik me daar geen zorgen over maken, vandaag is het winter. Morgen start de lente.
