Wanneer ben je een schrijver
Wanneer ben je een schrijver? Die vraag stelde ik mijzelf regelmatig. Ik schrijf vaak en veel.
Blogs, recensies, korte verhalen en een thriller, maar een contract bij een uitgever lijkt nog mijlenver. Mag ik mijzelf dan wel schrijver noemen? De een zegt dat je pas een schrijver bent wanneer je gepubliceerd wordt. De ander zegt als je een pen op papier zet dan ben je er al.
Wat is leidend en wat is wijsheid?
Ontkenningsfase
In eerste instantie probeerde ik die vraag zoveel mogelijk te negeren. Ik ben niet bekend in schrijversland en stel verder nog niet zoveel voor, dus waarom zou ik mezelf daar mee bezighouden? Toch bleef het aan mij knagen. Want wat wil ik? Wil ik een fulltime bestsellerauteur worden? Of een succesvolle blogger die met haar website een inkomen genereerd? Of wil ik gewoon schrijven en zie ik wel wat er gebeurt? Elke keer wist ik het knagende gevoel te stillen door mijn focus op mijn dagelijkse werk te richten en vooral mijn hoofd diep in het zand te steken. Veel thee en taart hielp overigens ook goed om mijn gedachten te verzetten.
360 graden feedback
Tijdens een voortgangsgesprek met mijn leidinggevende kwam het idee op om een 360 graden feedback-sessie te doen. Hierbij geven collega’s vrienden en/of familie anoniem feedback over mijn talenten, pluspunten en ontwikkelpunten. Een spannende aangelegenheid, want wat denkt iemand anders over mij en komt dit overeen met hoe ik mezelf zie. Na twee weken slapeloze nachten (tja, je moet ze natuurlijk wel even de tijd gunnen om zo’n lange vragenlijst voor je in te vullen) kwam er tot mijn grote opluchting een rapport uitrollen met weinig verrassingen. Het was een bevestiging dat ik voor mijzelf op de goede weg zit.
Dress for the part
Een opmerking uit het rapport bleef wel hangen en dat was mijn kledingkeuze. Ik hou mij over het algemeen niet zo bezig met de laatste mode, de nieuwste make-up kleurtjes en luchtjes. Mijn motto is: als het lekker zit en ik hoef het niet te strijken dan is het goed. Uiteraard moet het wel netjes zijn en ga ik niet in een te kleine tijgerlegging met een te strakke crop-top de deur uit. Ik ben geen rollade van lichte zeden.
De opmerking leidde tot een goede discussie met mijn manager. In de ambitieuze zakenwereld is image heel belangrijk. Kennis en kunde brengen je tot een bepaald punt, maar wanneer je daaraan voorbij wilt streven dan kijkt men toch naar uiterlijk. Degene die zich kleed naar de rol krijgt voorrang boven de persoon die zich kleed voor gemak. Mijn nieuwe motto werd geboren: Dress for the part.
Geef het beestje een naampje
Met mijn nieuwe motto in mijn achterhoofd ben ik aan de slag gegaan. Ik transformeerde mijn slaapkamer in een echte schrijversruimte. Een nieuw bureau, een nieuwe boekenkast, een klassieke typemachine (ja ja ze bestaan nog steeds), stapels notitieboeken en een gegraveerde ballpoint om mijn eerste thriller mee te signeren.
Ik loop nog steeds rond in mijn zit-het-lekker-en-hoef-ik-het-niet-te-strijken-kleding maar mijn schrijfkamer is gekleed voor de functie. Het enige dat nog ontbreekt is een naam/functiebordje op de deur.
Mijn hart zegt schrijver, dus ik ben schrijver.
