De vrijdagmiddagborrel op kantoor lijkt alweer eeuwen geleden. Echt missen doe ik het niet, maar toch. Hier zit ik dan, de eerste vrijdag nadat het kabinet de seinen weer op groen heeft gezet. Locatie: Café Labs aan de Stieltjesweg te Delft. Het voelt als die eerste dag in de lente dat alle koeien weer losgelaten worden in de weide. In ons favoriete hoekje en op veilige afstand van de rest kijken manlief en ik onze ogen uit.

Onder het genot van een Pink Gin & Tonic – een traktatie die ik mezelf niet zo vaak toe sta maar hey, ik heb nu ook het ik-mag-weer-in-de-wei-rondhuppelen-gevoel te pakken – staar ik naar de lege stoel voor me. Ik denk aan al die Facebook-berichten die mijn tijdlijn spammen met de vraag ‘Wie je zou uitnodigen als je een diner houdt en een x-aantal gasten mag uitnodigen?’ Je mag iedereen langs laten komen: levend, overleden, fictief, je zegt het maar. De reacties puilen uit van overleden geliefden, bekende artiesten, historische figuren en intelligente vragen die men ze wil stellen.

Wie zou ik in die stoel willen zien? Ik heb echt geen idee. Ik denk aan mensen van vroeger, mijn favoriete artiesten en aan boeken die ik heb gelezen. Wat zou ik ze vragen? En zou het een verschil maken? Mijn hart maakt bij niemand die ik de revue laat passeren een sprong. Wat geweest is, is geweest. 

Dan denk ik aan mijn persoonlijke visie voor dit jaar en het stukje over ‘verbinden’. Ook weer zo’n leuke managementterm. Wat ik dit jaar wil, is meer en oprecht contact met de mensen die ik lief heb en met de mensen die ik nog ga leren kennen. Meteen weet ik dat ik goed zit want de stoel is al gevuld. Wie ik graag wil zien? 

Jou.