Laat komen wat komen wil, ook de ergste dag gaat voorbij.

Voor een recensie lees ik een boek, waar ik niet doorheen kom. Elke dag hik ik mezelf door een aantal pagina’s heen en vraag ik me af of ik er niet beter mee kan stoppen. Inmiddels ben ik over de helft geraakt en zegt mijn gevoel dat ik dat laatste stuk ook wel overleef. Daarnaast ben ik verplicht een recensie af te geven. Dat was namelijk een voorwaarde van de wedstrijd waarmee ik het boek gewonnen heb.
Doorlezen is echter een horror-ervaring van die mate, dat zelfs Stephen King deze niet goed op papier zou kunnen krijgen. Luister ik dan naar de wijze woorden van Shakespeare? Laat komen wat komen wil, ook de ergste dag gaat voorbij. Of geef ik op en laat ik een onverbiddelijke en korte recensie achter? Pas op, dit boek zuigt je levensvreugde op.

Wat zegt een naam?

Het betreffende werk waar ik zo tegenop kijk is overigens niet het eerste verhaal dat ik met hangen en wurgen doorworstel. Zo heb ik laatst, ook voor een recensie, een boek gelezen van een zeer populaire schrijver. Literaire prijzen, boekverfilmingen en wat al niet meer heeft deze auteur binnen weten te slepen. Zijn nieuwe boek werd dan ook met alle egards binnen gehaald. De verwachtingen liggen hoog en bij het openslaan van de nieuwe roman hield ik mijn adem in voor wat komen ging. Na een dag lezen klapte ik het boek teleurgesteld dicht. Een naam zegt dus ook niet alles.

Goede argumenten moeten voor betere wijken.

Wat zorgt ervoor dat een boek fijn wegleest of niet? Wat maakt het ene verhaal beter dan het andere? Bij het boek van de gevierde auteur dacht ik dat het misschien lag aan de poeha die over het boek gemaakt werd, maar als ik diep bij mezelf te rade ga is dat slechts een klein stukje van de ijsberg.
Ja, ik word vaak recalcitrant wanneer iets de hemel in geprezen wordt. Niets kan zó goed zijn dat er niks aan te verbeteren is. Al die lofbetuigingen lokken het gewoon uit om iets te vinden dat er mis is aan het geheel. Toch was dat het niet alleen. Het plot was mager en de achterflap beloofde iets dat in het boek bijna niet terugkwam. Hierdoor start het verhaal onder valse voorwendselen en dat leidt altijd tot een teleurstelling. De goede argumenten die men aandraagt voor dit fantastische boek moeten bij mij dan ook wijken voor betere argumenten, die ook de verbeterpunten meenemen.

Stilzwijgen is de volmaakte bode der vreugde

Terug naar het boek waar ik nu mee bezig ben. Het plot rammelt aan alle kanten. De hoofdpersoon gaat akkoord met iets wat een vreemde van hem vraagt en doet daarna dingen die niet gewoon zijn voor hem. Hoe ik mijn hersens hierover ook laat kraken, ik kan zijn acties niet uitleggen tegenover zijn karakter of de omstandigheden waarin hij verkeerd.
Ook wordt er veel uitgeweid over zaken die niet relevant zijn voor het verhaal. Wanneer ik nog een keer moet lezen dat het “wel heel erg warm is” dan neig ik ernaar om het boek ritueel te verbranden. Iets een keer extra benoemen, omdat het belangrijk is voor het verhaal is prima, maar om elke pagina een keer of twee te benoemen dat het warm is zonder dat het relevant lijkt te zijn, is toch echt een beetje te veel. Wat mij betreft zou stilzwijgen hier ook de volmaakte bode der vreugde zijn.

Lezen of niet lezen, dat is de vraag.

Daar zit ik dan nu op mijn vrije donderdagmiddag. Het miezerige weer vraagt om een goed boek, een kop thee en met een dekbed op de bank hangen. Alle ingrediënten voor een ontspannen tijdverdrijf. De gewraakte drukproef belooft echter anders. Met zijn duimen in zijn oren, gespreide vingers wapperend naast zijn hoofd en met zijn tong uit zijn mond hoont hij dat ik de komende uren van mijn leven nooit meer terug ga krijgen.
Lezen of niet lezen, dat blijft de vraag.

Had ik trouwens al gezegd dat het vandaag het perfecte weer is om een lekker haardvuur op te stoken? Als ik nu maar iets had dat ik als aanmaak-materiaal kon gebruiken…

Voor de oplettende lezers:

Uit welke werken van Shakespeare komen de subtitels
uit mijn blog?