Een blog van 300 woorden. Het lijkt weinig en toch is het een berg. Een berg waar ik tegenop zie en een berg waar ik naar uitkijk. De klim naar de top kent zoveel uitdagingen dat ik er niet aan wil beginnen, maar het uitzicht is zo verslavend mooi. Dus trek ik toch maar mijn schoenen aan, pak ik mijn wandelstok en begin ik de tocht naar boven.

Het eerste obstakel op de route ben ik zelf. Eerst nog boodschappen doen, de was draaien, de laptop opschonen. Ik kan het zo gek niet verzinnen of het moet stante pede gebeuren. Normaal ben ik niet zo actief in huis (note to self: vaker schrijftijd inplannen, dan blijft het huis aan kant).

De volgende hobbel ben ik ook zelf. Waar ga ik over schrijven? Iets actueels? The Voice misschien? Hoe belangrijk dat onderwerp ook is, het wordt momenteel grijs geschreven. Wat kan ik daar nog aan bijdragen? En hoe relevant is mijn stem? Het overlijden van Meat Loaf was ook nieuws. Fantastische entertainer die man. Uitgesproken anti-vaxx: ‘If I die, I die’ zei hij in een interview en zo geschiedde. Maar ook over vaccineren staan alle kranten, columns en blogs al vol. 

De laatste drempel ben ik wederom zelf. Als ik niet over actualiteiten schrijf omdat ik mijn bijdrage niet relevant vind, waar schrijf ik dan over? En doet mijn stem daar dan wel ter zake? Of ben ik pretentieus als ik denk ergens iets over te zeggen te hebben? Om Spiderman te quoten: ‘With great power, comes great responsibility’. Een gedachte die terugvoert tot aan bijbelse tijden. Mijn invloed op het wereldtoneel is minimaal. Toch wil ik er verstandig mee omgaan en daarmee heb ik voor mezelf die berg gecreëerd. Want waar schrijf je over als je overal over mag schrijven?