De drietonige computergong galmt door de hal. Ik knijp mijn ogen tot spleetjes om me beter te concentreren op de boodschap die volgt. De omroepster bij de NS, gevangen in een streng algoritme, klinkt robotachtig kil. Genadeloos spreekt ze het lot uit van de reizigers. Een roulette met negatieve prijzen; wie wordt er dit keer teleurgesteld? 

Mijn benen wiebelen in een poging de kou die vanuit het perron opkruipt te verdrijven. Ik voel een beurse plek op mijn derriere groeien. Hij wordt veroorzaakt door een dikke bout, die een metalen kolom aan een blok beton verankert. Bankjes zijn verbannen uit het station, dus zit ik half op het betonnen blok en half op een bout.  

De gong slaat weer. Gekreun, gescheld en gevloek echoën door de hal. Ik voel een glimlach op mijn lippen en sla nieuwe pareltjes op in mijn vocabulaire. Dit keer zijn de reizigers naar Rotterdam de Sjaak; een kapotte bovenleiding. Ik streep hem af op mijn bingokaart. Wisselstoring, seinstoring en defect materieel zijn ook al afgevinkt. Voor een bingo heb ik alleen nog het trieste ‘persoon op het spoor nodig’.  

Een penetrante geur prikkelt mijn neus. Het ruikt naar een steegje achter een kroeg, waar dronken gasten ‘s nachts hun biertjes lozen. Ik sta verschrikt op en glij met mijn hand over mijn zitvlak. Het voelt klam aan. Apart van wat bruine roestplekken op het blok zie ik gelukkig geen nattigheid. Ik besluit om niet weer te gaan zitten maar richting de Smullers te strompelen. Inmiddels hongerig, gromt mijn maag mij boos toe. Ik proef de zoute korrels op de vette patat al, de romige mayonaise en de prikkende cola.  

Weer die drietoon. ‘Beste     reizigers     de Intercity naar     Leiden     Schiphol     Amsterdam-Zuid    met eindbestemming Groningen     rijdt niet.’ Ik kijk in de OV-reisapp en huil inwendig.  

Bingo.