Op 13 januari 2022 bestaat mijn diner uit een aarbeienkruimelvlaai. Zelf gebakken en net uit de oven. Waarom? Omdat ik toe was aan wat troosteten. Het jaar is nog geen 13 dagen lang en ik ben er nu al klaar mee. Niet omdat mijn voornemens verbroken zijn of omdat het zo slecht met me gaat, maar omdat ik er te veel van verwacht.

Veel cursussen over succes roepen dat je moet visualiseren, dus visualiseer ik er op los. Ik zie mezelf vol energie dagelijks tienduizend stappen zetten, elke week twee blogs schrijven, mijn huis ontspullen, nieuwe mensen ontmoeten en iedereen is gezond en blij. De werkelijkheid laat zich echter niet visualiseren. De werkelijkheid is gewoon wat het is. En hoe meer ik ervan verwacht, hoe meer ik er achter kom dat ik er weinig invloed op heb. 

Wat ging er mis? Ondanks vaccinatie, booster, mondkapjes, ontsmetten en veel binnen blijven, testte ik toch positief op corona. ‘Hoe dan?’ vraag ik mezelf vertwijfeld af. Ook mijn blog blijft angstvallig leeg, slechts een post waar ik er drie had willen schrijven en aan het huishouden wil ik al helemaal niet denken. Dan komt er een onverwacht bericht. Een goede vriendin is ernstig ziek en een dag later volgt het telefoontje dat ik niet had willen krijgen. Zo snel kan het gaan. Het liefst trek ik een dekbed over mijn hoofd en slaap ik door tot 2023 voor een verse start. 

Maar ook in 2023 zullen er de nodige uitdagingen zijn, zoals managers dat noemen. Verstoppen heeft dan ook geen zin. In plaats daarvan bak ik een taart. Uit een pakje en een blikje. Met elke hap laat ik een verwachting los. In mijn levenslessenboekje noteer ik de nieuwste les: Van verwachtingen word je dik