De rode draad van mijn week was relaties. Relaties tussen collega’s, familie en vrienden. Meestal sta ik er niet bij stil, want voor mij was het iets dat automatisch gebeurt. Het kan goed zijn of slecht of iets er tussenin. Het is iets dat groeit, naar elkaar toe of van elkaar af. Wat zorgde er voor dat ik er deze week anders naar ging kijken? 

Op mijn werk gebeurde er iets waar ik feedback op wilde geven. Dat vind ik spannend. Ik neig ernaar om mijn mond te houden, want spreken is zilver en zwijgen is goud. Maar wat bereik ik daar mee, behalve opgekropte frustraties? En hoe weet de ander wat zijn of haar gedrag met iemand doet?

Tijdens een rondleiding door het nieuwe theater Amare in Den Haag zag ik mijn ouders hand in hand met de groep mee lopen. Dat zo’n klein gebaar als het vasthouden van elkaars hand, als je al zo lang samen bent, zoveel kan uitdrukken is onvoorstelbaar. 

Vandaag luisterde ik een conversatie tussen twee vriendinnen af. De stoere vriendin vertelde over een eng boek dat ze niet gelezen had maar waarvan ze wíst dat het goed was. De stille vriendin knikte en wees een Garfield-pocket aan. ‘Deze is leuk, die gaat over een man die naar zijn werk gaat en de kat gaat dan uit verveling eten.’ Nu knikte de stoere vriendin. Twee verschillende karakters, die een vriendschap voor het leven vormen.

Drie verschillende gebeurtenissen waarbij ik ineens stil stond in het moment. Wat voor relaties wil ik? Hoe kom ik daar? En wat is mijn bijdrage? Voor mij is het duidelijk. Een relatie overkomt je niet, die vorm je samen en jij bepaalt welke waarde je eraan toevoegt. Ik ga voor eerlijkheid en de ander accepteren zoals hij of zij is. Welke waarde voeg jij toe?